به گزارش مشرق، فوتبال محبوب یکی از ۲ قطب لاتین اروپا، قهرمان ۴ دوره جام جهانی و باشگاه‌های دوست داشتنی و پرطرفدار این کشور همواره مهد پرورش بزرگانی مانند دینوزوف، جوزپه مه‌آتزا، بارزی، باجو، ویری، مالدینی، دل‌پیرو، توتی، کاناوارو و بوفون بوده است. در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، تلفیقی از پا به سن گذاشته‌های نه چندان آماده، بازیکنان معمولی و چند جوان کم‌تجربه حسرت یک جام جهانی دیگر را به دل بوفون و دروسی گذاشت و فرصت خودنمایی دوباره لاجوردی پوشان را از آن‌ها گرفت.
بیشتر بخوانید:
توصیه جالب فاکس اسپورتس ایتالیا به سردار آزمون
البته ناگفته نماند که منتقدان و اصحاب رسانه و اغلب صاحب نظران عرصه‌ی فوتبال انگشت اتهام را در مورد این فاجعه بزرگ به سمت نیمکت تیم ملی بردند اما بر کسی پوشیده نیست که این تیم برای نشان دادن چهره همیشه جذاب خود نیاز به پوست اندازی و تجدید قوا داشت. جمعه یوونتوس با درخشش هافبک جوان خود مویس کین موفق به یک پیروزی قاطع شد. به این بهانه می‌پردازیم به نسلی طلایی که در حال آماده شدن برای تصاحب پیراهن‌های آبی خاطره انگیز جام‌های جهانی هستند؛ تیمی که احتمالاً غول تورنمنت‌های بین‌المللی را دوباره بیدار و سری A را جذاب‌تر از همیشه خواهد کرد.
دروازه مطمئن
جان لوئیجی بوفون، اسطوره دروازه یوونتوس که خودش میراث‌دار بزرگانی چون دینوزوف و پالیوکا و تولدو بود، حالا ۲،۳ سالی می‌شود که برای خداحافظی از تیم ملی یکی از دغدغه‌هایش برطرف شده و قفل این دروازه را با خیال راحت به یک جان لوئیجی جوان دیگر سپرده است. دونارومای ۲۱ ساله آنقدر در همین سن کم درخشیده که مورد توجه کهکشانی‌های مادرید هم قرار بگیرد. به این ترتیب جان لوئیجی دوم وارث بلامنازع این تاج و تخت خواهد بود و با حمایت ذخیره‌هایی مثل سیمونه سوفت ۱۹۳ سانتی که در لیگ ترکیه حضور دارد و و میشله سرِفولینی که عضو تیم فیورنتیناست و به صورت قرضی به سری c رفته است از الان می‌تواند خود را برای کاپیتانی سال‌های بعد و خداحافظی باشکوهش بعد از ده‌ها بازی ملی آماده کند.
دفاع راست
در پست شماره‌ی ۲ آن‌ها ۲ انتخاب خوب دارند که اولی داویده کالابریا بازیکن ثابت میلان و از استعدادهای نسل جدید این تیم است و دیگری بازیکنی کمتر شناخته شده اما با استعداد از تیم ساسولو نام دارد. کلاود آجاپونگ با ۲۰ سال سن در بیشتر بازی‌های تیم زیر ۲۱ سال و رده‌های سنی ایتالیا به عنوان یار ثابت در ترکیب قرار گرفته و همین حالا هم مورد توجه باشگاه‌های بزرگ این کشور است.
دفاع میانی
حتی همین تیم صعود نکرده به جام جهانی ایتالیا هم شاهد حضور بهترین زوج دفاع میانی در دنیاست. بونوچی و کیلینی کار را برای خودنمایی هر جوانی سخت می‌کنند و این خودش نشان می‌دهد ۸ بازی ملی برای السیو رومانیولی، دفاع میانی و گران قیمت تیم میلان چقدر حائز اهمیت است. البته او را با توجه به ۲۴ ساله بودنش نمی‌توان خیلی متعلق به نسل گذشته و جوان به حساب آورد اما توجه به خصوصیات فردی و قدرت رهبری این چهره، نشان می‌دهد سال‌های سال باید او را در قلب خط دفاع تیم ملی کشورش ببینیم و این به ما کمک می‌کند رومانیولی را در این دسته‌بندی به شمار بیاوریم. پدیده دیگری که در ۱۹ سالگی عضو تیم ملی شده دفاع میانی ثابت و خوش قد و قامت پارما الساندرو باستونی است. باستونی در همه رده‌های سنی ایتالیا توپ زده و به صورت قرضی از اینترمیلان راهی پارما شده است. او از چهره‌های جسور و جنگنده در خط دفاعی به حساب می‌آید و تداعی کننده مدافعانی مثل الساندرو نستا است. در کنار این افراد نمی‌توان از زوج فوق‌العاده با استعداد و آینده‌دار داویده باتلا و متئو گابیا گذشت. باتلا ۱۹ ساله که از آکادمی اینتر به فوتبال معرفی شده هم اکنون به صورت قرضی در پسکارا بازی می‌کند و در پایان فصل به آتالانتا ملحق خواهد شد. متئو گابیا که او هم ۱۹ ساله است و زوج باتلا در رده‌های سنی تیم کشورش به شمار می‌رود از مدافعان گلزن نسل آینده به حساب می‌آید و در تیم جوانان ایتالیا در ۴ مسابقه ۴ گل به ثمر رساند تا میلان او را به سری C برای کسب تجربه بفرستد و روی آینده این بازیکن حساب ویژه باز کند. بدون تردید از این زوج در آینده خیلی بیشتر خواهیم شنید.
دفاع چپ
در این پست حضور یک چهره بسیار شاخص کار را برای نام بردن از دیگران سخت می‌کند و تا به اینجا می‌توان جوزپه پاتزلا را نفر اول و ثابت تیم ملی در سال‌های بعد دانست. مدافع ۲۱ ساله تیم اودینزه با قامتی بلند و استیلی شبیه گرت بیل و قدرت حمل توپ بالا و اضافه شدن در کارهای حجومی همین حالا هم برای جنوا که به صورت قرضی او را در اختیار دارد در ۶ بازی عملکرد قابل قبولی به نمایش گذاشته است.
هافبک دفاعی
احتمالاً مانوئل لوکاتلی خیلی بدشانس است که گنارو گتوزو عضو بی‌جایگزین این پست در تیم کشورش است. این چهره ۲۱ ساله تا اینجای فصل در ۱۸ بازی موفق به زدن یک گل و دادن ۳ پاس گل شده. اگر رولاندو ماندروگا از تیم اودینزه که با ۲۱ سال سن یک بازی ملی هم در کارنامه دارد، متمایل به جلو بازی کند، لوکاتلی انتخاب اول سرمربیان تیم ملی در آینده خواهد بود. السیو رومانیولی هم هافبک دفاعی تنومند و جنگنده ای است که در صورت محکم بودن دفاع میانی به این پست خواهد رفت.
هافبک راست
فدریکو کیه‌زا ۲۱ ساله و عضو فیورنتینا ۱۱ بازی ملی را در کارنامه دارد که آمار قابل توجهی به شمار می‌آید و فعلاً در این پست رقبای زیادی را نمی‌بیند. او با ارزش تقریبی ۵۰ میلیون یورو از منابع درآمد باشگاهش در سال‌های آینده حساب می‌شود؛ مبلغی که احتمالاً بیشتر هم خواهد شد. نکته خاص در مورد او این است که با ۱۷۵ سانتیمتر قد تنها بازیکن نه چندان بلند قامت این لیست و جزو معدود بازیکنان کوتاه قد تیم ملی ایتالیاست. او در این فصل روی ۱۴ گل تاثیر مستقیم داشته و این موضوع به خوبی نمایانگر استعداد کیه‌زاست. البته در پست هافبک راست نباید استعداد ۱۸ ساله اینتر، لورنزو گاویولی را از قلم انداخت اما او برای رقابت با کیه‌زا نیاز به فرصت دارد و به این زودی تهدیدی برای او در تیم ملی وجود ندارد.
هافبک چپ
کین با توجه به سرعت بالا، تکنیک، هوش، قدرت بدنی و خلاقیتی که تا به حال نشان داده حتماً از چهره‌های مطرح فوتبال دنیا در سال‌های بعد نام دارد. او از آن دسته بازیکنانی است که با توانایی فردی می‌توانند تفاوت را در زمین رقم بزنند و برگ برنده تیم خودی باشند. می‌توان سبک بازی او را با کوادرادوی کلمبایی مقایسه کرد. کین می‌تواند بسیار بهتر و شناخته شده‌تر از هم‌تیمی کلمبیایی‌اش باشد. مویس کین با شم گلزنی بالا قابلیت بازی به عنوان مهاجم را هم دارد و این موضوع آینده او را درخشان‌تر به تصویر می‌کشد.
هافبک هجومی
از نیکولو بارلا هافبک میانی تیم کالیاری بیش از اینها خواهیم شنید. کسی که قرار است در آینده کار وراتی را در این پست سخت کند و البته خودش هم کار سختی برای رقابت با این بازیکن باتجربه خواهد داشت. بارلا ۴ بازی ملی را به ثبت رسانده است. پدیده ۱۹ ساله و جدید تیم رم هم به تازگی به رقابت برای پست هافبک هجومی در ایتالیا اضافه شده. زانیولو با درخشش در لیگ قهرمانان ارزش‌های خودش را نشان داد و فوتبال دوستان در این کشور را به داشتن هافبک خلاق و گلزن در آینده امیدوار کرد.
مهاجم
بدون تردید پیدا کردن جایگزین برای امثال باجو، ویری و دل‌پیه رو آنقدر سخت است که ایموبیله، بالوتلی و خیلی‌های دیگر با وجود آمادگی و درخشش موفق به راضی کردن مربیان، کارشناسان و هواداران فوتبال در ایتالیا نشدند اما احتمالاً یکی از نقدهای اساسی به گتوزو در میلان کمتر بازی دادن به مهاجم گلزن، با استعداد و آینده‌دار فوتبال این کشور؛ پاتریک کوترونه است. کوترونه در ۱۷ سالگی برای میلان گلزنی کرد و هر بار که به او اعتماد شد، گل‌های مهم و حساسی را برای تیمش به ثمر رساند. سبک بازی‌اش بی‌شباهت به کریستین ویری نیست و در صورتی که فرصت پیدا کند می‌تواند تاریخ‌ساز بعدی خط حمله تیم میلان و کشورش باشد. گلزنی، سرعت، توانایی دریبل و هوش و قدرت سرزنی از او مهاجمی تمام عیار ساخته که برای هر دفاعی یک تهدید به حساب می‌آید. در کنار او می‌توان از آندریا پینامونتی یاد کرد که با ۱۹ سال سن در این فصل ۴ گل به ثمر رسانده و با ادامه درخشش به زودی مورد توجه باشگاه‌های بزرگ دنیا خواهد بود. اضافه کردن نام‌هایی مثل پیکولو، سالسیدو، باراتزتا، مرِت، تونالی و پلگرینی خیال ما را در نام بردن از همه آنچه از آن به عنوان نسل طلایی چند سال بعد ایتالیا یاد می‌شود، راحت خواهد کرد. لاجوردی‌پوشان به شدت در حال بازسازی و پوست اندازی هستند. نام‌های بالا را به خاطر بسپارید و منتظر درخشش آن‌ها با لباس تیم ملی ایتالیا در تورنمنت‌های بزرگ باشید. جام جهانی ۲۰۲۲ در قطر احتمالاً اولین آوردگاهی است که این بازیکنان قرار است برای اولین بار دور هم جمع شوند و یک بار دیگر علاقه مندان به فوتبال ایتالیا را به وجد بیاورند.
